Page 70 - Hikâyemizin Yarım Asırlık Yerli Sesi Mustafa Kutlu

70 HIKÂ YEMIZIN Y ARIM ASIRLIK YERLI SESI : MUSTAF A KUTL U

kesmiş sanki gelinlik giymiş. Insan bakmaya doyamıyor.” Bu
betimlemeler tabiatın vesile olduğu, şehir insanının ya unut-
tuğu ya da farkına varamadığı yaşam sevincini hatırlatır biz-
lere. Çekingen, tutuk, saygılı olarak yarınlara bırakılan sade-
ce sevgiler değildir; bu karmaşa içinde sevincimizdir de aynı
zamanda.
Yaşama sevinci, içimizde uyuklayan bizim bir türlü sıra
getiremediğimiz bir cevherdir. Allah’a, yarattıklarına, en kü-
çük zerreden en dev parçalara kadar her şeye şükürle baka-
bilmek,halis bir imanla olana, olmuşa ve olacaklara “Neylerse
güzel eyler. ” deyip kucaklamak, şehir yalnızı insanlara sevin-
ci, ümidi ve asıl mutluluğu yeniden keşfettirecek yegâne un-
surdur.
Kutlu, sevinci böylece materyalist ve gelip geçici ve anlık
değişimlerde aramaz. Ona göre her nefeste, gerçekten görü-
len her yaratılmışta bin bir şükür ve mutluluk da gizlidir. Aynı
düşüncesini Uzun Hikâye’de de yansıtır. Ali, hep badireler at-
latır. Göç sebebiyle “Bulgaryalı”dır anavatanda ama o yine
sımsıkı bağlanır hayata. Sevdiği kıza bin bir zorlukla kavuşur.
Olsun, içinde umut ve sevgi vardır ona yaşama sevincini ve-
ren. Ardından oğlu olur, içi rüzgârda bir salkım söğüt ağacı
misali dalgalanır durur. Derken Münire’sini kaybeder. O yine
tutunur hem hayata hem umutlarına hatta kavgalarına ve
hayallerine. Armut dibine düşer misali oğlu da babasından
umuda yolculuğu ve her anda, her varlıkta gizli mutluluğun,
umudun, yaşam sevincinin peşine düşer.
Sözlerimi tamamlarken şükür duygusuyla kalplere serpi-
len yaşama sevincine kavuşmak için sürekli olumsuzlukların
değil anlara hapsolmuş küçük pırıltıların peşine düşmek ge-
rektiğini hikâyecimizden öğreniyoruz. Bir yonca tarlasına gi-
rince bir telaş dört yapraklı olanı bulmaya koyuluruz ya hani,
ayaklarımızın altında ezilen onlarca güzelliği izleme hakkını
tanımadan nefsimize. Işte yaşama sevincimizi de ne gönlü-